---

korte inhoud

NEN DOOP, NEN TROUW EN EEN BEGRAFENIS vertelt het verhaal van de bizarre familie Van den Broeck. 
​Deze familie verdween vanwege een “wreed accident” op enkele uitzonderingen na volledig van de aardbol.  
Stijn Van Haecke en Jan Roos spelen de verre neven van die onwaarschijnlijke familie. Zij begeleiden de uit de kluiten gewassen begrafenisplechtigheid van de slachtoffers van die fameuze “botsing” en blikken terug op deze merkwaardige personages. Volgens hun testament worden ook de niet-alledaagse laatste wensen uitgevoerd.

we komen al van ver... samen

De basis van “Nen Doop, nen Trouw en een Begrafenis” ligt eigenlijk al relatief ver in de vorige eeuw. Ergens in 1992 creëerde Alex Van Haecke de eclatante familie Van den Broeck voor het stuk “De Poesjenelle gonnet is vertelle”. Nonkel Valeer en zijn familie bleven lang in het werk van Alex nazinderen. Er zitten meerdere verwijzingen in meerdere toneelstukken en boeken van de hand van Alex naar deze familie. Mocht iemand hierover ooit eens een doctoraatsstudie willen opzetten, zal die serieus wat werk hebben…

We schuiven op in de tijd. De uitgesponnen scène van ‘de botsing’ wordt terug boven water gehaald als finale voor de pauze in “Cafépraat” in 1999. De scène wordt nu niet door twee acteurs gespeeld, maar Stijn neemt ze volledig voor zijn rekening. Later dat jaar zal hij die scène ook spelen als ingangsexamen op Studio Herman Teirlinck (bejubeld door o.a. Jan Decleir).

In 2001 gaan Jan en Stijn samen naar Londen. Ze zien er het stuk “Stones in his Pockets”. Maar daarover later meer.

In 2002 vraagt toenmalig directeur van het Fakkeltheater Walter Groener aan Stijn of Theater Zeemanshuis eens iets in het Keldertheater (dat er toen nog helemaal anders uitzag en weinig werd gebruikt) wil spelen. Stijn komt op het idee om “De Poesjenelle gonnet is vertelle” te herwerken naar een stuk voor drie acteurs met een nieuwe openings- en eindscène. Centraal staat de poesjenel Patatje.

In 2003 gaat “Patatje” in première in het Keldertheater. Het wordt een instant succes! Alle geplande voorstellingen zijn onmiddellijk uitverkocht en er worden extra voorstellingen gepland, sommige weekends worden er zelfs tot 6 voorstellingen gespeeld! Er volgt een extra reeks voorstellingen nog datzelfde seizoen in Theater Zeemanshuis. Jan Roos wordt de vaste technieker van “Patatje”. Het seizoen daarna volgen er reisvoorstellingen en opnieuw een lange reeks van 3 maanden in het Keldertheater en Tine Vechter wordt extra technieker.
Maar nog is de honger niet gestild. Een derde reeks voorstellingen volgt in het Keldertheater in 2005.

En nog zijn we niet uitgespeeld! Het publiek blijft smeken voor een herneming van “Patatje”. Voor de viering van 25 jaar Theater Zeemanshuis volgt er een laatste reeks van 3 maanden in het Keldertheater in 2008.
We klokken af op 132 voorstellingen voor bijna 6000 toeschouwers.
“Patatje” stond ontegensprekelijk mee aan de basis voor het succes van de later omgebouwde en nu wel vol geprogrammeerde Kleine Fakkel.

We schuiven weer wat op in de tijd. Tijdens de voorstellingenreeks van “Komisch Potentieel Komisch” in 2010 babbelen Jan en Stijn met Alex over “Stones in his Pockets” een totaal-spektakel waarin 2 acteurs meer dan 15 personages spelen. Dat willen zij ook ooit eens samen doen. Het auteursbrein van Alex wordt getriggerd en hij schrijft voor Jan en Stijn “Nen Doop, nen Trouw en een Begrafenis”, een spin-off van “Patatje”. Vijf maanden voor de première beginnen ze aan de repetities met Tine als regie-assistente.

In de zomer van 2011 zijn Jan, Tine en Stijn samen op vakantie in de USA. Bij Profile Suits op Hollywood Boulevard vinden ze er de perfecte kostuums. Wat een maffe kostuumpas was dat daar! In een kleedkamertje stonden beide acteurs stukken tekst te repeteren en te bewegen om te checken of die kostuums wel voldoende elastisch waren. (Vanaf de reeks voorstellingen in 2015 waren die kostuums plots niet meer zo elastisch, vanwege… enfin ja, de leeftijd zullen we maar zeggen)

​Na een reeks try-outs ging op 1 oktober 2011 “Nen Doop, nen Trouw en een Begrafenis” in première.
Een… instant succes! Minutenlange staande ovaties, lachsalvo’s en uitgebreide complimenten werden ons deel. Voorstellingen verkochten uit, we speelden zelfs seniorenmatinees op dinsdag- en donderdagnamiddag, er volgde een tweede reeks voorstellingen in 2012 en reisvoorstellingen doorheen Vlaanderen in 2012 en 2013, met als absolute hoogtepunten een volle De Roxy in Sint Truiden en een uitverkochte senioren matinee in CC Merksem voor meer dan 400 uitbundig wiegende OKRA-leden.

In 2013 begonnen we met de onderhandelingen om eindelijk eens “Stones in his Pockets” te mogen spelen. We kregen de toelating, begonnen aan de vertaling en de bewerking en Tine Vechter werd regisseur. Gestoeld door hun ervaringen vanuit “Nen Doop, nen Trouw en een Begrafenis” begonnen Jan en Stijn aan de misschien wel moeilijkste opdracht uit hun acteercarrière. Meer dan een half jaar repeteren voor de 15 personages in 5 verschillende dialecten.

In februari 2014 ging “Stones in his Pockets” in première in de Zwarte Zaal en… het werd een instant succes! Er volgden datzelfde jaar nog reisvoorstellingen doorheen Vlaanderen.

En de goesting bleef. In 2015 stonden Jan en Stijn opnieuw in de Zwarte Zaal met “Nen Doop, nen Trouw en een Begrafenis” en in 2019 nog eens met “Stones in his Pockets”.

Wat in 2020 gebeurde hoeven we niet meer te vertellen, waarschijnlijk. Zowat alle geplande theaterproducties vervielen of werden (meermaals) herpland.
Er was al veel werk verzet voor “Het Bewijs” met in de cast Stijn, Alex, Tine en Zanne Geysen in een regie van Jan. Dat werk wilden we niet verloren laten gaan, dus er werd geschoven in de programmatie en we speelden (slechts 3 voorstellingen) in oktober 2020 in de Zwarte Zaal.

En toen volgde de volgende klap in november 2020. Het werd al snel duidelijk dat we de voorziene productie voor februari 2021 niet meer tijdig konden repeteren, laat staan spelen. Maar ergens bleef een sprankeltje hoop bestaan… Stel dat er in februari wél opnieuw mocht gespeeld worden. Maar wat konden we dan programmeren? Iets relatief makkelijk… Dus spraken Jan en Stijn af om eens “te checken hoe snel die teksten van DTB zouden terugkomen”, de tekstbrochures werden (bijna letterlijk) van onder het stof gehaald en daar gingen we. Met Tine en Zanne als onze eerste toeschouwers. En wonderwel; het lukte. En vooral; de goesting kwam terug.

Maar eind december werd het duidelijk dat voorstellingen spelen in februari nog steeds niet zou worden toegelaten. Maar wat dan met onze goesting?
Uiteraard werden er weer aanpassingen aan het komende theaterseizoen gemaakt en ja hoor, we gaan er voor! Na een zeer moeilijke periode leek ons “Nen Doop, nen Trouw en een Begrafenis” dé ideale heropstart.

Zo hier zijn we dan. Met zeer veel goesting!
En? Wat is het volgende?

de cast 

Meer weten over onze cast? Klik op de foto en lees meer op hun persoonlijke pagina.

STIJN VAN HAECKE

JAN ROOS

de foto's

achter de schermen

Decor: Stijn Van Haecke, Chris Peeters, Wim Droeghaag, Lex Mouwen, Nicky Andries
Lichtontwerp: Stijn Van Haecke
Belichting: Leon Maldonado
Uitvoering techniek: Nicky Andries, Lex Mouwen
Muziek en montage geluid: Paul Van Laere
Stem Begrafeniscoördinator: Marc Deckers
Stem Nonkel Valeer: Alex Van Haecke
Patatje: met dank aan San Peynaerts en Chris Peeters
Artwork en foto’s: Tine Vechter
Productie: Stijn Van Haecke

bedankt

Directie en medewerkers Fakkeltheater
alle vrijwilligers van Theater Zeemanshuis
U, om te komen kijken